IMPLANTY ZĘBOWE

Definicja implantów zębowych

Implanty zębowe są najnowocześniejszym sposobem na uzupełnianie braków w uzębieniu. Podstawowa definicja mówi, że są to sztuczne korzenie zębów, wprowadzane chirurgicznie w kość szczęki lub żuchwy, aby zastąpić utracone lub usunięte zęby. Najczęściej wykonuje się je z biokompatybilnych materiałów, takich jak tytan (lub jego stopy) bądź cyrkon (dwutlenek cyrkonu). Dzięki wysokiej zgodności z tkankami organizmu, implant może zrosnąć się z kością w procesie zwanym osseointegracją, co zapewnia mu stabilność zbliżoną do tej, jaką mają naturalne zęby.

W największym uproszczeniu, implant składa się z trzech elementów:

1. Śruba implantu (właściwy „korzeń”) – wszczepiana w kość, stanowi fundament całości.
2. Łącznik (abutment) – łączy część śródkostną z uzupełnieniem protetycznym.
3. Korona protetyczna (lub inne uzupełnienie) – ta część jest widoczna w jamie ustnej i wygląda jak prawdziwy ząb.

Nowoczesne rozwiązania implantologiczne pozwalają na wykonanie zarówno pojedynczej korony (gdy brakuje jednego zęba), jak i mostów czy nawet stabilnych protez opartych na kilku implantach (w przypadku bezzębia).

Dlaczego warto rozważyć implanty zębowe

Brak nawet jednego zęba może wywołać szereg negatywnych konsekwencji. Poczynając od problemów natury estetycznej (widoczna przerwa w uśmiechu), aż po kwestie zdrowotne: przesuwanie się i przechylanie sąsiednich zębów w kierunku luki, zaburzenia zgryzu, szybsze ścieranie pozostałych zębów, trudności w dokładnym rozdrabnianiu pokarmu i trawieniu. Co więcej, w miejscu braku zęba kość zaczyna stopniowo zanikać, ponieważ nie jest już obciążana w trakcie żucia. Taki stan może prowadzić do dalszych problemów protetycznych i ortodontycznych.

Implanty mają istotną przewagę nad protezami ruchomymi lub tradycyjnymi mostami. Implant:

• Przenosi siły żucia na kość, dzięki czemu przeciwdziała zanikom kostnym.
• Pozwala zachować integralność zębów sąsiednich, gdyż nie wymaga szlifowania (co jest konieczne w przypadku mostów konwencjonalnych).
• Zapewnia wysoką estetykę i komfort użytkowania, bliski naturalnym zębom.

Kwestie statystyczne i skuteczność

Współczesna implantologia cechuje się bardzo wysokim wskaźnikiem powodzenia, sięgającym nawet około 95–98% w perspektywie kilkunastu lat. Na sukces leczenia wpływają między innymi:

• Staranna diagnostyka i prawidłowe zaplanowanie zabiegu.
• Doświadczenie implantologa oraz zastosowanie sprawdzonych systemów implantów.
• Dobra higiena jamy ustnej i regularne kontrole u stomatologa.
• Optymalny stan ogólny pacjenta (m.in. unormowane choroby przewlekłe, brak aktywnych stanów zapalnych w jamie ustnej, niepalenie papierosów itp.).

W kolejnych rozdziałach przybliżymy wszystkie elementy związane z leczeniem implantologicznym – od przygotowania pacjenta, przez procedurę chirurgiczną, aż po rodzaje implantów i ich długoterminowe prognozy.

Procedura wszczepiania implantów

Proces leczenia implantologicznego składa się z kilku następujących po sobie etapów. Każdy z nich jest równie ważny dla uzyskania optymalnego efektu – zarówno funkcjonalnego, jak i estetycznego. Można wyróżnić następujące główne fazy:

1. Przygotowanie pacjenta i diagnostyka.
2. Planowanie leczenia.
3. Zabieg chirurgiczny.
4. Gojenie i osseointegracja.
5. Założenie uzupełnienia protetycznego.
6. Kontrole i higiena po zabiegu.

Niżej przyjrzymy się każdemu z tych kroków bardziej szczegółowo.

Przygotowanie pacjenta

Pierwszym krokiem jest zawsze szczegółowy wywiad medyczny. Lekarz stomatolog lub implantolog musi dowiedzieć się o stanie ogólnym zdrowia pacjenta, przyjmowanych lekach oraz ewentualnych przeciwwskazaniach do zabiegu. Do bezwzględnych przeciwwskazań zalicza się między innymi:

• Ciężkie choroby ogólnoustrojowe w fazie nieustabilizowanej,
• Niekontrolowaną cukrzycę,
• Świeżo przebyte leczenie onkologiczne w okolicach szczęki lub żuchwy,
• Przyjmowanie niektórych leków (np. bisfosfoniany stosowane w zaawansowanej osteoporozie),
• Aktywne procesy zapalne w jamie ustnej, których nie wyleczono.

Istnieją także przeciwwskazania względne, jak np. palenie tytoniu, które znacznie utrudnia gojenie i zwiększa ryzyko powikłań, czy bruksizm (zgrzytanie zębami). Niewykluczone, że w takich sytuacjach można przeprowadzić implantację, jednak lekarz będzie wymagał od pacjenta bezwzględnego stosowania się do zaleceń, takich jak powstrzymanie się od palenia czy noszenie specjalnej szyny relaksacyjnej na noc.

Pacjent powinien również przejść podstawowe badania krwi (morfologia, czas krzepnięcia i inne w zależności od wskazań lekarza) oraz wyleczyć wszystkie istniejące ubytki próchnicowe. Stan dziąseł i pozostałych zębów musi być możliwie najlepszy, ponieważ wszczepienie implantu w środowisko z aktywnymi infekcjami znacznie zwiększa ryzyko niepowodzenia.

Diagnostyka i planowanie leczenia

Kolejny etap to badania obrazowe pozwalające ocenić ilość, jakość i kształt kości. Standardem jest obecnie wykonywanie zdjęcia panoramicznego (pantomogramu) oraz – o ile to możliwe – tomografii stożkowej (CBCT), która daje trójwymiarowy obraz struktur anatomicznych. Dzięki temu lekarz jest w stanie precyzyjnie ustalić, czy dostępna jest wystarczająca ilość kości do umieszczenia implantu odpowiedniej długości i średnicy, a także zaplanować optymalną pozycję wszczepu, unikając ważnych struktur (np. nerwu zębodołowego czy zatoki szczękowej).

W niektórych przypadkach konieczne są dodatkowe procedury przygotowujące podłoże kostne, takie jak augmentacja kości (przeszczep materiału kościozastępczego lub własnej kości pacjenta) czy podniesienie dna zatoki szczękowej (sinus lift). Zabiegi te mają na celu zapewnienie odpowiedniej objętości i gęstości kości, by implant miał stabilne podparcie.

Po zakończeniu diagnostyki stomatolog przedstawia plan leczenia. Pacjent dowiaduje się, ile implantów będzie potrzebnych, czy będzie zakładana korona, most czy może proteza oparta na implantach, a także jaki jest przybliżony czas leczenia. Omawiane są również koszty i ewentualne alternatywy. Na tym etapie można też zdecydować o ewentualnym wyborze implantów tytanowych lub cyrkonowych, a także ustalić rodzaj znieczulenia (najczęściej wystarcza znieczulenie miejscowe, jednak dla pacjentów z wysokim poziomem lęku można rozważyć sedację lub rzadziej znieczulenie ogólne).

Zabieg chirurgiczny krok po kroku

Zabieg wszczepienia implantu przeprowadza się w warunkach ambulatoryjnych w znieczuleniu miejscowym. Choć wiele osób obawia się bólu, w praktyce nowoczesne techniki znieczulenia sprawiają, że procedura jest praktycznie bezbolesna. Sam zabieg może przebiegać następująco:

1. Znieczulenie – pacjent otrzymuje znieczulenie miejscowe. Dzięki temu odczuwa jedynie nacisk i pewne wibracje, ale nie ból.
2. Nacięcie dziąsła – lekarz wykonuje cięcie w błonie śluzowej, by odsłonić kość (czasem stosuje się metodę bezpłatową, tzw. flapless, jednak jest to możliwe głównie przy idealnie zaplanowanej pozycji w oparciu o szablon chirurgiczny).
3. Opracowanie łoża pod implant – specjalnymi wiertłami o rosnącej średnicy wywierca się odpowiedni otwór w kości. Ważne jest, by robić to przy stałym chłodzeniu solą fizjologiczną, zapobiegając przegrzaniu tkanki kostnej.
4. Wprowadzenie implantu – implant (najczęściej w kształcie śruby) wkręca się w wywiercony otwór, zwracając uwagę na osiągnięcie prawidłowej stabilizacji. Jeśli stabilizacja jest wystarczająco wysoka, rozważa się nieraz obciążenie implantu tymczasową koroną (tzw. natychmiastowe obciążenie), jednak standardowo czeka się z tym do zakończenia procesu gojenia.
5. Zamknięcie rany – w zależności od przyjętej metody (jednofazowej lub dwufazowej), implant może być przykryty dziąsłem i pozostawiony do wygojenia (dwufazowa), bądź zakończony śrubą gojącą, wystającą ponad poziom dziąsła (jednofazowa).

Cały zabieg wszczepienia pojedynczego implantu trwa zazwyczaj 30–60 minut. Przy większej liczbie implantów czas oczywiście się wydłuża. Po zabiegu pacjent wychodzi do domu, otrzymując zalecenia pozabiegowe.

Proces gojenia i osseointegracji

Najważniejszym etapem po wszczepieniu śruby jest osseointegracja, czyli wrośnięcie implantu w kość. Zasadniczo, komórki kostne (osteoblasty) tworzą nową tkankę wokół chropowatej powierzchni implantu, co prowadzi do jego zakotwiczenia w szczęce lub żuchwie. Czas trwania tego procesu zależy od:

• Indywidualnych zdolności regeneracyjnych pacjenta,
• Jakości i gęstości kości,
• Miejsca implantacji (często żuchwa goi się szybciej niż szczęka),
• Technologii i rodzaju implantu.

Standardowo przyjmuje się, że w żuchwie wystarczą około 3 miesiące na uzyskanie stabilnej integracji, a w szczęce – około 5–6 miesięcy. Dopiero po tym okresie można bezpiecznie założyć ostateczne uzupełnienie protetyczne. U pewnej grupy pacjentów, dzięki stosowaniu implantów o specjalnie modyfikowanych powierzchniach, czas gojenia można skrócić do 2–3 miesięcy, a w niektórych przypadkach (przy bardzo dobrych warunkach kostnych) można zastosować metodę natychmiastowego obciążenia.

Możliwe powikłania i sposoby ich unikania

Mimo wysokiego wskaźnika powodzenia, jak każde leczenie chirurgiczne, implantacja niesie pewne ryzyko powikłań. Wyróżniamy powikłania wczesne i późne.

Powikłania wczesne to najczęściej infekcje w miejscu wszczepu, nadmierne krwawienie, uszkodzenie sąsiednich tkanek lub brak stabilizacji implantu. By ich uniknąć, konieczne jest ścisłe przestrzeganie aseptyki podczas zabiegu, stosowanie się do zaleceń pozabiegowych (unikanie wysiłku, odpowiednia higiena, zalecane leki) oraz rzetelne planowanie na etapie diagnostyki.

Powikłania późne obejmują przede wszystkim periimplantitis, czyli stan zapalny tkanek wokół implantu, który nieleczony może prowadzić do utraty implantu. Choroba ta jest często spowodowana zaniedbaniami higienicznymi oraz odkładaniem się płytki bakteryjnej. Innym rodzajem powikłania mogą być przeciążenia mechaniczne (bruksizm, nieprawidłowy zgryz) skutkujące poluzowaniem lub nawet złamaniem elementów konstrukcji.

Aby zminimalizować ryzyko powikłań, należy:

• Dokładnie dbać o higienę jamy ustnej (szczególnie wokół implantów).
• Regularnie odwiedzać stomatologa w celu kontroli (co 6–12 miesięcy).
• Stosować specjalne szczoteczki międzyzębowe, nici dentystyczne czy irygatory.
• W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów (ból, obrzęk, krwawienie, ruchomość) natychmiast skontaktować się z dentystą.

Rodzaje implantów zębowych

Implanty zębowe można podzielić według różnych kryteriów. Najważniejsze z nich to materiał, z jakiego są wykonane, liczba etapów (jednofazowe, dwufazowe) oraz rodzaj ostatecznego uzupełnienia protetycznego, które zostanie zamocowane na implantach.

Implanty tytanowe vs. cyrkonowe

Implanty tytanowe są najczęściej wybieranym i najlepiej przebadanym rodzajem implantów. Tytan charakteryzuje się wysoką wytrzymałością mechaniczną oraz bardzo dobrą biozgodnością, co sprzyja procesowi osseointegracji. Jest odporny na korozję, względnie tani w produkcji i dostępny w wielu systemach implantologicznych. Wadą tytanu bywa jego szara barwa, która przy cienkich dziąsłach może dawać nieco ciemniejszy prześwit w okolicy szyjki zęba.

Implanty cyrkonowe (ceramiczne) wytwarza się z dwutlenku cyrkonu, który jest biały i dzięki temu znacznie poprawia estetykę (szczególnie w odcinku przednim). Są one również biozgodne i nie powodują reakcji alergicznych. Pewną wadą ceramiki jest jednak jej mniejsza elastyczność w porównaniu z tytanem. Implanty cyrkonowe mogą więc być bardziej narażone na pęknięcia przy dużych obciążeniach. Obecnie trwają intensywne prace nad udoskonalaniem właściwości mechanicznych cyrkonu, aby mógł skutecznie konkurować z tytanem. Dla wielu pacjentów największym plusem implantów ceramicznych jest właśnie brak elementów metalowych w jamie ustnej i jeszcze lepszy efekt kosmetyczny. Ich koszt bywa jednak wyższy, a wciąż dysponujemy krótszą historią badań długoterminowych niż w przypadku tytanu.

Implanty jednofazowe i dwufazowe

Podział na implanty jedno- i dwufazowe odnosi się do liczby zabiegów chirurgicznych oraz sposobu gojenia się implantu.

Implanty dwufazowe:

• W pierwszym etapie implant umieszcza się w kości i zamyka pod dziąsłem (zakłada się tzw. śrubę zamykającą). Implant musi pozostać niewidoczny w jamie ustnej przez kilka miesięcy, aby w spokoju doszło do osseointegracji.
• W drugim etapie (po kilku miesiącach) odsłania się implant i przykręca śrubę gojącą lub łącznik, by następnie wykonać uzupełnienie protetyczne (koronę, most, protezę).

Taka procedura jest najbardziej rozpowszechniona i uchodzi za złoty standard, dając wysoki poziom przewidywalności. Wadą bywa wydłużony czas leczenia oraz konieczność dwóch procedur chirurgicznych (choć ten drugi zabieg jest zazwyczaj bardzo mało inwazyjny).

Implanty jednofazowe:

• W trakcie jednego zabiegu implant umieszcza się w kości i pozostawia jego część (tzw. część naddziąsłową) powyżej dziąsła. Można od razu przykręcić tymczasową koronę lub śrubę gojącą.
• Zaletą jest możliwość uniknięcia drugiego zabiegu odsłonięcia implantu, a często również przyspieszenia fazy protetycznej.

Jednofazowe podejście jest jednak obarczone nieco wyższym ryzykiem, zwłaszcza jeśli stabilizacja implantu była mniejsza. Implant przez cały czas gojenia wystaje w jamie ustnej i może być narażony na urazy czy przeciążenia. Dlatego decyzję o jednofazowej implantacji podejmuje się głównie, gdy warunki kostne i ogólny stan pacjenta są optymalne.

Rodzaje uzupełnień protetycznych na implantach

W zależności od ilości brakujących zębów i potrzeb pacjenta, na implantach można osadzić różne rodzaje uzupełnień protetycznych:

• Pojedyncza korona na implancie – gdy brakuje jednego zęba.
• Most protetyczny na implantach – kiedy brakuje kilku zębów obok siebie, nie ma konieczności wszczepiania implantu w miejsce każdego zęba, można wykonać most oparty na dwóch lub kilku implantach.
• Proteza częściowa lub całkowita oparta na implantach – stosowana przy rozległych brakach. W przypadku bezzębia zaawansowane metody (takie jak All-on-4 czy All-on-6) pozwalają na stabilne mocowanie protezy lub mostu na stosunkowo niewielkiej liczbie implantów.
• Proteza overdenture – proteza ruchoma, ale zakotwiczona na implantach za pomocą np. zatrzasków, belki czy lokatorów. Jest znacznie bardziej stabilna niż tradycyjna proteza całkowita.

Dobór właściwego rozwiązania zależy od wielu czynników: stanu zdrowia jamy ustnej, możliwości finansowych pacjenta, preferencji co do estetyki i wygody użytkowania, a także wystarczającej ilości kości pod planowane implanty.

Zalety i wady implantów

Dlaczego implanty są lepsze niż tradycyjne protezy?

Implanty zębowe słusznie uchodzą za najbardziej fizjologiczne i wygodne rozwiązanie protetyczne z kilku powodów:

1. Odtwarzają funkcję korzenia zęba, przenosząc siły żucia bezpośrednio na kość. Dzięki temu zapobiegają zanikowi wyrostka zębodołowego i skutecznie chronią przed niekorzystnymi zmianami w rysach twarzy.
2. Nie wymagają szlifowania sąsiednich zębów, co ma miejsce przy wykonywaniu mostów tradycyjnych. Zdrowe zęby mogą pozostać nienaruszone.
3. Wysoki komfort użytkowania – korony czy mosty na implantach są trwale zamocowane. Pacjent nie musi ich wyjmować, unika uczucia ciała obcego, a przeżuwanie pokarmów przebiega niemal tak, jak w przypadku naturalnego uzębienia.
4. Estetyka – współczesne materiały protetyczne (np. pełnoceramiczne) pozwalają na uzyskanie bardzo naturalnego wyglądu. Szczególnie istotne jest to w odcinku przednim, gdzie pacjentowi zależy na perfekcyjnym uśmiechu.
5. Trwałość – przy założeniu, że pacjent dba o higienę i regularnie odwiedza stomatologa, implant może służyć nawet kilkadziesiąt lat.

Potencjalne wady i przeciwwskazania

Choć implanty zębowe mają wiele zalet, istnieją również pewne ograniczenia, które warto wziąć pod uwagę:

• Konieczność zabiegu chirurgicznego: Dla osób z lękiem przed interwencjami chirurgicznymi może to być bariera psychologiczna. Implantacja wymaga nacięcia dziąsła, wiercenia w kości i okresu gojenia.
• Czas leczenia: Zazwyczaj osseointegracja trwa od 3 do 6 miesięcy, a nieraz dłużej (jeśli potrzebna była augmentacja kości). Pacjent nie uzyskuje finalnego uzupełnienia od razu (chyba że w ramach procedur natychmiastowego obciążenia, jednak nie zawsze są one możliwe).
• Koszt: Wszczepienie implantów jest zwykle droższe niż tradycyjny most czy proteza ruchoma. Dla wielu pacjentów bariera finansowa może być znacząca.
• Ryzyko niepowodzenia: Około kilku procent implantów się nie przyjmuje z rozmaitych powodów (infekcja, brak integracji z kością, przeciążenia). Choć szansa taka jest niewielka, istnieje.
• Wymagana dbałość o higienę: Zaniedbanie higieny wokół implantów może skutkować stanem zapalnym i utratą implantu (periimplantitis). Dlatego pacjenci muszą być zdyscyplinowani w utrzymywaniu czystości jamy ustnej.

Koszty leczenia i trwałość implantów

Koszt implantacji zależy od wielu czynników, takich jak liczba implantów, rodzaj odbudowy (pojedyncza korona, most, proteza), zabiegi dodatkowe (augmentacja, sinus lift) czy renoma kliniki i stosowany system implantologiczny. Zwykle za wszczepienie jednego implantu wraz z finalną koroną trzeba zapłacić kilka tysięcy złotych. W sytuacjach kompleksowych leczenie może być o wiele droższe.

Z drugiej strony, trwałość implantów bywa wieloletnia. Wiele badań wskazuje, że dobrze założony i właściwie utrzymany implant potrafi służyć kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat. Można więc postrzegać implant jako inwestycję w zdrowie i komfort na długi czas. Oczywiście pod warunkiem regularnych wizyt kontrolnych i profesjonalnego czyszczenia w gabinecie.

Co warto wiedzieć jeszcze na temat implantów zębowych ?

Historia i rozwój implantologii

Ludzie już od czasów starożytnych próbowali uzupełniać utracone zęby różnymi metodami. Archeologiczne znaleziska pokazują próby wykorzystania fragmentów kości zwierzęcych, muszli czy drewna jako „sztucznych zębów”. Były to jednak tylko lokalne i raczej przypadkowe sukcesy. Prawdziwy przełom nastąpił w XX wieku wraz z wprowadzeniem tytanu jako materiału do implantacji. Badania wykazały, że tytan niezwykle dobrze wiąże się z tkanką kostną, nie wywołując reakcji odrzucenia, co otworzyło drogę do rozwoju nowoczesnych implantów.

W kolejnych dekadach opracowywano coraz doskonalsze kształty i powierzchnie implantów, aby poprawić proces osseointegracji. Równolegle powstawały nowe firmy i systemy implantologiczne, a dziś implanty stanowią kluczową część nowoczesnej stomatologii. W ostatnich latach wprowadzono także implanty cyrkonowe (ceramiczne), które zyskują na popularności z uwagi na estetykę i brak elementów metalowych. Implantologia stale się rozwija, umożliwiając leczenie coraz trudniejszych przypadków, w tym osób z poważnym zanikiem kości (dzięki metodom takimi jak zygomatyczne implanty jarzmowe czy zaawansowane techniki regeneracji).

Nowoczesne technologie w implantologii

Implantologia cyfrowa wprowadziła rewolucję w planowaniu i wykonywaniu zabiegów. Dzięki tomografii stożkowej (CBCT) i skanerom wewnątrzustnym możliwe jest precyzyjne ustalenie, gdzie i pod jakim kątem osadzić implant. Projektowane w komputerze szablony chirurgiczne pozwalają na bezbłędne odwzorowanie zaplanowanego położenia w trakcie operacji. Coraz szerzej wykorzystywane są również systemy CAD/CAM, umożliwiające frezowanie lub druk 3D uzupełnień protetycznych idealnie pasujących do pacjenta.

Stosowane są także nowoczesne materiały kościozastępcze i metody sterowanej regeneracji kości (GBR), co otwiera drogę do skutecznej implantacji nawet przy znacznym niedoborze tkanki kostnej. Ponadto wprowadza się coraz to nowsze modyfikacje powierzchni implantów (np. powłoki bioaktywne), które przyspieszają i wspierają osseointegrację. Wiele uwagi poświęca się także redukcji ryzyka periimplantitis – projektuje się elementy przyjazne dziąsłu, a lekarze rekomendują pacjentom korzystanie z irygatorów czy szczoteczek międzyzębowych, które umożliwiają jeszcze dokładniejsze utrzymanie czystości wokół łączników i koron.

Przyszłość leczenia implantologicznego

Przyszłość implantologii jawi się niezwykle obiecująco. Wymienić można kilka kluczowych kierunków rozwoju:

1. Jeszcze lepsze materiały – zarówno w zakresie stopów tytanu (z różnymi ulepszeniami), jak i zaawansowanej ceramiki cyrkonowej, o jeszcze większej wytrzymałości i porowatości sprzyjającej integracji z kością.
2. Techniki biomimetyczne – dążenie do tego, by implant w jak największym stopniu naśladował budowę naturalnego korzenia zęba, łącznie z tworzeniem odpowiedniego przyczepu dziąsłowego, redukującego ryzyko stanów zapalnych.
3. Skracanie czasu gojenia – opracowywanie powierzchni i metod, które pozwalają na bezpieczne obciążenie implantu w krótkim czasie od zabiegu. Już teraz wprowadzane są różne modyfikacje powierzchni, które mają usprawniać tworzenie nowej tkanki kostnej.
4. Rozwój implantologii cyfrowej – druk 3D metalowych implantów indywidualnie dopasowanych do pacjenta (personalizowane kształty). Dynamiczna nawigacja implantologiczna czy robotyka w chirurgii stomatologicznej to również pola ciągłego rozwoju.
5. Bioimplanty – choć wciąż brzmi to futurystycznie, prowadzone są badania nad stymulowaniem tkanek pacjenta do „wyhodowania” nowego zęba lub tworzeniem tzw. zawiązków zębowych z komórek macierzystych. Jeśli takie metody wejdą do praktyki klinicznej, mogą w przyszłości zrewolucjonizować protetykę.

To wszystko sprawia, że implanty zębowe nie tylko już teraz stanowią złoty standard w odbudowie braków zębowych, lecz także w najbliższych latach staną się jeszcze bardziej dostępne, skuteczne i przyjazne pacjentom.

Więcej informacji na temat implantów: