Dziedzina stomatologii składająca się z części chirurgicznej (wszczepienie implantu) oraz części protetycznej, czyli odbudowy zęba na implancie. Ten najbardziej zbliżony do fizjologicznego sposób odtwarzania utraconych zębów pozwala na wyeliminowanie dyskomfortu związanego z użytkowaniem ruchomych protez.
W ostatnich latach w związku z wprowadzeniem nowych materiałów, optymalizacją kształtu implantów, rozwojem technik implantacji, sprawdzonych koncepcji leczenia protetyczno-implantologicznego oraz uzyskaniem pozytywnych ocen leczenia, nastąpił gwałtowny rozwój stosowania implantów w protetyce stomatologicznej.
Tytan jest podstawowym metalem stosowanym w implantologii. Wieloletnie obserwacje tytanu i stopów tytanowych w aspekcie biotolerancji i odporności korozyjnej w środowisku tkankowym zadecydowały o umieszczeniu ich w grupie biomateriałów o dużym znaczeniu dla medycyny. Tytan charakteryzuje się bardzo dobrą odpornością korozyjną w środowisku płynów ustrojowych i macierzy pozakomórkowej. Silne powinowactwo tytanu do tlenu powoduje utworzenie na powierzchni metalu trwałej i szczelnej warstwy dwutlenku tytanu (wytwarzanej samorzutnie).
W części tytanowego implantu umieszczonego w kości zachodzą komórkowe i tkankowe reakcje gojenia. Proces ten oparty jest na przebudowie tkanki kostnej, a jej budowa musi być szybsza od procesów resorpcji, wywołanych obecnością ciała obcego. Na równowagę między tymi procesami mają wpływ m.in. siły biomechaniczne wyzwalane przez konstrukcję protetyczną- zarówno prowizoryczną, jak i stałą oraz zdolności organizmu indywidualnego pacjenta. 
Wskazania do zastosowania implantów:
pojedyncze ubytki zębowe
bezzębie całkowite
braki skrzydłowe i międzyzębowe o różnej rozpiętości w żuchwie i szczęce
Podstawowym założeniem zapewniającym sukces w implantologii jest absolutna nieruchomość implantu po jego zakotwiczeniu w kości. Warunkiem jaki należy spełnić w celu pierwotnej stabilizacji implantu jest zgodność pomiędzy wypreparowanym łożem w kości i kształtem implantu. Obecnie dzięki znormalizowaniu i dostosowaniu wierteł do kształtu implantów (grupowanych w systemach) uzyskano szerokie możliwości chirurgiczne dla osiągnięcia pierwotnej stabilizacji.